Administracja systemami komputerowymi

Pojęcie bezpieczeństwa systemów komputerowych dotyczy zarówno bezpieczeństwa pojedynczego systemu jak i całej sieci, czyli ochrony informacji krążących pomiędzy węzłami sieci, oraz danych zgromadzonych w bazach dostępnych za jej pośrednictwem. Szerokie zastosowanie technik internetowych wprowadza nie znane wcześniej zagrożenia bezpieczeństwa systemów informatycznych: włamania do systemów, wirusy, spamming, blokowanie działania itd. Wzrasta więc znaczenie ochrony danych i uwierzytelniania obiektów krążących w sieci. Włamania do systemów informatycznych przynoszą znaczne straty finansowe i utratę zaufania do instytucji, której powierzono poufne informacje. Środki ochrony, zmniejszające ryzyko uzyskania dostępu do danych przez osoby nieupoważnione, można ogólnie podzielić na dwie kategorie:

· ograniczenie dostępu do zasobów systemu zgodnie z ustaloną polityką ochrony organizacji

· kodowanie informacji (utajnianie) za pomocą metod kryptograficznych.

· Podstawowe pojęcia z zakresu ochrony danych

· Atak na bezpieczeństwo danych

· ataki aktywne, dążące do modyfikacji strumienia informacji lub tworzenia fałszywych informacji. W działaniach tych mieszczą się: podszywanie się pod osobę uprawnioną i blokowanie działania (denial of service)

· ataki pasywne, polegające na podsłuchiwaniu i monitorowaniu przesyłanych informacji. Celem ataku pasywnego maże być dążenie do ujawnienia treści wiadomości lub uzyskanie informacji o samym ruchu informacji

· Usługi ochrony danych - zapewniają uzyskanie pewnych gwarancji w zakresie wiarygodności systemu komputerowego

· poufność - ochrona przed atakiem pasywnym

· uwierzytelnianie - zapewnienie autentyczności informacji i osób: zagwarantowanie, że informacja pochodzi z takiego źródła, które jest przy niej wymienione lub też osoba jest tą, za którą się podaje

· nienaruszalność - zapewnienie integralności komunikacji, tzn. tego, że informacja jest odbierana w takiej postaci, w jakiej została wysłana

· niezaprzeczalność - niemożliwość zaprzeczenia faktowi wysłania lub odebrania informacji

· kontrola dostępu - możliwość kontrolowania dostępu do informacji (systemów) drogą identyfikacji i uwierzytelniania

· dyspozycyjność - ograniczenie skutków ataku w sferze dostępności informacji

· Mechanizmy zabezpieczające

· szyfrowanie wiadomości

· uwierzytelnianie informacji (podpisy cyfrowe)

· ochrona antywirusowa

· identyfikacja i uwierzytelniane osób uprawnionych

· Typy możliwych ataków

· przerwanie (ang. interruption) - uniemożliwienie korzystania z zasobów sieci

· modyfikacja (ang. modification) - wprowadzenie zmian przez osoby nieuprawnione

· przychwycenie (ang. interception) - uzyskanie dostępu do zasobów przez osoby nieuprawnione

· podrobienie (ang. fabrication) - wprowadzenie fałszywych danych do systemu komputerowego

· Sposoby włamywania się do systemów

Istnieje wiele metod pozwalających potencjalnemu "hackerowi" na włamanie się do systemu. Bazują one zwykle na błędach w oprogramowaniu systemowym, złej konfiguracji systemu, używaniu niebezpiecznych protokołów oraz bardzo często na tak zwanym czynniku ludzkim, czyli naiwności użytkowników systemu. Poniższy rozdział prezentuje przegląd najbardziej typowych metod włamywania stosowanych przez "hackerów".

3.1.Przechwytywanie hasła

Najprostszą metodą włamania się do systemu jest przechwycenie hasła jego użytkowników lub nawet administratora. Istnieją dwie metody przechwytywania haseł: wykorzystanie nieszyfrowanych protokołów oraz używanie tak zwanych "koni trojańskich".

3.1.1.Przechwytywanie hasła w nieszyfrowanych protokołach

Nawet obecnie bardzo wiele protokołów komunikacji, szczególnie starych, nie wykorzystuje żadnych technik szyfrowania danych, a mechanizm autoryzacji dostępu do zasobów systemu opiera się głównie o hasło przesyłane w sposób jawny najczęściej na samym początku połączenia. Do takich protokołów należą między innymi bardzo popularne i szeroko stosowane protokoły takie jak:

· telnet

· ftp

· rsh

· pop3 oraz imap

· http

We wszystkich wymienionych protokołach klient łączy się ze zdalnego komputera z serwerem używając do tego zwykłych socketów, a transmisja danych przebiega poprzez wiele routerów oraz segmentów sieci i ponieważ nie jest w żaden sposób szyfrowana (wyjątek stanowią odpowiednie modyfikacje tych protokołów wykorzystujące SSL - Secure Socket Layer) może zostać bardzo łatwo "podsłuchana". Wykorzystywane są w tym celu specjalne narzędzia, zwane potocznie "snifferami", które mogą zostać umieszczone bezpośrednio na routerze (routerem bywa czasem komputer, na przykład zwykły PC pracujący pod kontrolą systemu Linux, wyposażony w kilka interfejsów sieciowych), lub w segmencie sieci, przez który przechodzą pakiety interesującej włamywacza transmisji. Sniffer ma za zadanie śledzić połączenia na konkretny port serwera (np. telnet) wyłapując pakiety przeznaczone dla serwera (przykładowo w pojedynczym segmencie sieci ethernet pakiety docierają do wszystkich komputerów i dzięki odpowiedniej konfiguracji interfejsu sieciowego można odbierać pakiety o dowolnym adresie docelowym) i zapisywać te bajty z transmisji, które zawierają wpisywane przez użytkownika login oraz hasło. W przypadku protokołu telnet wystarczy zapisać kilkanaście pierwszych bajtów wysyłanych przez klienta, podczas gdy w protokole POP3 nazwa użytkownika przekazywana jest bezpośrednio po komendzie USER, a hasło po komendzie PASS. Dzięki sprytnie napisanemu snifferowi hacker może uzyskać tą metodą hasło konkretnego użytkownika. Metoda ta wymaga jednak umieszczenia sniffera (sniffer do poprawnego działania wymaga odpowiednio wysokich uprawnień) na drodze prowadzącej do serwera lub najlepiej bezpośrednio w segmencie sieci, w którym znajduje się serwer.

3.1.2.Przechwytywanie hasła z wykorzystaniem "koni trojańskich"

Najprostszą metodą przechwycenia czyjegoś hasła jest umieszczenie na komputerze, z którego ta osoba się loguje do systemu programu "udającego" standardowy program logowania (np. login). Może to wyglądać w sposób następujący: Załóżmy, że podczas logowania na komputerze baranek wyświetlany jest następujący komunikat:

Welcome to BARANEK.

Please enter your login and password.

Hacker loguje się na komputerze i pisze program, który wykonuje następujące czynności:

· wyświetla identyczny komunikat (należy uważać przy tym na wszelkie zmiany standardowego komunikatu, które mogą ułatwić wykrycie konia trojańskiego)

· oczekuje na wprowadzenie nazwy użytkownika oraz hasła (hasło oczywiście nie może pojawiać się na ekranie)

· wypisuje na ekranie komunikat login incorrect aby użytkownik pomyślał, że wpisał niepoprawne hasło

· zapisuje login oraz hasło do pliku

· kończy działanie oraz wylogowuje użytkownika, co powoduje wyświetlenie prawdziwego już komunikatu logowania

Tego typu konie trojańskie mogą być oczywiście znacznie bardziej wyrafinowane - w skrajnym przypadku mogą to być odpowiednio zmodyfikowane programy klientów login, telnet, ftp lub ssh.

3.2.Suid, sgid

Częstą metodą wykorzystywaną do włamywania się do systemów komputerowych są programy typu suid lub sgid. Są to programy, które mają ustawiony w atrybutach odpowiedni bit, dzięki czemu wykonują się na uprawnieniach swojego właściciela lub grupy. Jest to bardzo szybka i łatwa droga do uzyskania uprawnień konkretnego użytkownika lub nawet administratora. Hackerzy wykorzystują w tym celu błędy w samych programach, które z racji spełnianych funkcji muszą być typu suid, lub błędy w konfiguracji systemu (np. demona ftp, nfs...) dzięki którym możliwe staje się utworzenie pliku wykonywalnego z ustawionym bitem suid, dla którego właścicielem jest ktoś inny (np. administrator).

Aby uchronić się przed włamaniami z wykorzystaniem suid'ów należy przede wszystkim kontrolować to, które programy mają ustawiony ten bit oraz czy jest to sensowne i konieczne. Należy unikać nadawania takich uprawnień programom pochodzącym z niepewnych źródeł, a także programom takim jak: skrypty shellowe (istnieje możliwość przerwania działania takiego skryptu i uzyskania shell'a wykonywanego na uprawnieniach administratora), skrypty cgi (możliwość ich wykonywania nawet bez posiadania konta na danym komputerze).

Dodatkowo należy zwrócić uwagę na to jakie programy lub polecenia wywoływane są przez program z ustawionym bitem suid - w szczególności czy program ten nie korzysta przy wywoływaniu poleceń ze zmiennych środowiskowych (mogą one zostać zmienione przez hackera) ani ścieżek względnych.

3.3.Buffer overrun

Podczas włamań do systemów bardzo często wykorzystywane są błędy w programach wykonywanych na uprawnieniach administratora polegające na braku odpowiedniej kontroli ilości danych wprowadzanych do buforów wejściowych. Przykładem może być tutaj program login, który jest odpowiedzialny za logowanie użytkowników. Celowe przepełnienie bufora wejściowego, na przykład w funkcji oczekującej na hasło użytkownika, może powodować nieprzewidziane (lub wręcz zamierzone ale zupełnie nieprawidłowe) zachowanie programu. Spowodowane jest to tym, że bufory wejściowe są najczęściej tablicami lokalnymi, które są alokowane na stosie podczas wykonywania konkretnej funkcji i ich przepełnienie powoduje nadpisanie innych zmiennych.

W typowych systemach struktura stosu podczas wywoływania funkcji jest następująca:

. . .

Bufor

inne zmienne lokalne

adres powrotu

. . .

Przepełnienie bufora może być wykorzystane przez hackera na kilka sposobów:

· Program w wyniku nadpisania zmiennych lokalnych lub adresu powrotu zakończy się z błędem (segmentation fault). Jeżeli był to program taki jak np. login (dotyczy to raczej jego starszych wersji) to na dysku zostanie zapisany plik core, który może zawierać rozkodowane hasło użytkownika lub inne informacje pomocne w dalszym włamywaniu się do systemu.

· Dzięki znajomości struktury ramki stosu w konkretnej funkcji wejściowej danego programu suid, hacker może zmodyfikować jego działanie w ten sposób, że przepełniając bufor nadpisze adres powrotu z funkcji tak, aby wskazywał na jego kod i dzięki temu uzyska możliwość wykonywania swoich poleceń na uprawnieniach administratora.

Aby ustrzec się przed tego typu atakami należy przede wszystkim:

· Używać najnowszych wersji kluczowych dla systemu programów.

· Wyłączyć zrzucanie pliku core dla programów wykonywanych na uprawnieniach administratora.

· Backdoor

Angielskim terminem backdoor określa się pozostawione przez hackera po włamaniu "tylne furtki", czyli programy suid'owe (najczęściej jest to kopia shell'a), które umożliwiają mu ponowne wejście do systemu nawet w przypadku zmiany hasła przez administratora i wprowadzeniu dodatkowych zabezpieczeń. Taki backdoor bardzo łatwo jest utworzyć wykonując, już po uzyskaniu uprawnień administratora, kilku prostych poleceń. Przykładowo może być to:

$ cp /bin/sh /tmp/cde.tmp
$ chmod 4755 /tmp/cde.tmp

W wyniku wykonania powyższych poleceń wykonanie polecenia "/tmp/cde.tmp" po ponownym zalogowaniu do systemu spowoduje natychmiastowe uzyskanie uprawnień administratora.

Oczywiście backdoor może być znacznie bardziej wyrafinowanym programem niż tylko kopia shell'a. Może to być na przykład odpowiednia modyfikacja któregoś z demonów systemowych umożliwiająca wejście do systemu przez określony port TCP.

W przypadku gdy administrator zauważy włamanie do systemu powinien poszukać pozostawionych przez włamywacza backdoor'ów. Należy w tym celu przeszukać cały system plików pod kątem programów suid. Można to zrobić poleceniem:

find / -perm +4000 -print

Dostaniemy w ten sposób listę wszystkich programów suid w systemie. Wszelkie podejrzane mogą być pozostawionymi przez hackera "tylnymi furtkami".

3.5.IP spoofing

Niektóre protokoły jako jednej z metod autoryzacji dostępu używają adresu źródłowego IP pakietów. Przykładem jest protokół RSH oraz wszystkie tak zwane R-polecenia. Użytkownik tworzy w swoim katalogu domowym plik o nazwie .rhosts, w którym umieszcza nazwy, bądź adresy IP komputerów, z których możliwy jest dostęp bez podawania hasła. Może to zostać wykorzystane przez włamywacza w ten sposób, że zmodyfikuje on wysyłane przez swój komputer pakiety tak, aby w polu adresu źródłowego zawierały adres IP "zaufanego" komputera. Takie "podszywanie" się pod adres IP innego komputera jest możliwe wtedy, gdy komputer hackera znajduje się w tej samej podsieci IP co "zaufany" komputer. Aby się przed tym ustrzec można kontrolować oprócz adresów IP również adresy MAC interfejsów sieciowych. Służą do tego narzędzia takie jak np. arpwatch. Niestety współczesne karty sieciowe umożliwiają, po przestawieniu ich w specjalny tryb pracy, wysyłanie pakietów właściwie z dowolnym adresem MAC. Jest to jednak zawsze pewnym utrudnieniem dla potencjalnego włamywacza. Ze względu jednak na łatwość włamania tą metodą nie należy stosować obecnie autoryzacji dostępu bazującej na numerze IP.

3.6.IP source routing

IP source routing to mechanizm wbudowany w protokół TCP/IP umożliwiający komputerowi wysyłającemu pakiety IP określenie trasy, którą musi dany pakiet przejść poprzez wyspecyfikowanie adresów IP kolejnych routerów na drodze do komputera docelowego.

Z drugiej strony w zabezpieczeniach systemu komputerowego często stosuje się techniki takie jak firewall albo podział na interfejsy zaufane (trusted) oraz publiczne. Tymczasem IP source routing daje hackerowi możliwość skierowania swoich pakietów taką trasą, aby dotarły one do serwera interfejsem zaufanym mimo, że domyślna trasa pakietów pochodzących "z zewnątrz" prowadzi przez interfejs zaufany. Czasami metoda taka pozwala nawet na ominięcie firewall'a.

3.7.Przykład włamania do systemu

Aby włamać się do systemu komputerowego hacker musi zazwyczaj wykorzystać kilka różnych metod. Poniższy przykład włamania dotyczy rzeczywistego włamania jakie miało miejsce w jednej z krakowskich amatorskich sieci osiedlowych.

Celem włamania był komputer o nazwie gruchot pełniący w sieci funkcję serwera IRC, serwera Quake oraz Quake2, DHCP, zapasowego DNS, oraz będący równocześnie bramką (bridge) pomiędzy segmentami sieci. Był to system o następujących parametrach:

· Procesor: Pentium 75

· Pamięć: 24MB RAM, 2GB HDD

· System operacyjny: Red Hat Linux 6.2

· Jądro: 2.2.17 z wkompilowaną funkcją bridge

· Standardowe oprogramowanie systemu

· Dwa interfejsy sieciowe Ethernet: eth0, eth1, tworzące interfejs wirtualny brg0, który miał przydzielony globalny adres IP

Włamywacz zalogował się na komputer przez konto jednego z użytkowników, który wybrał sobie zbyt proste i łatwe do odgadnięcia hasło. Ponieważ nie znał on dokładnie konfiguracji systemu próbował początkowo różnych metod takich jak uruchamianie gotowych programów, tzw. Exploits, które są łatwo dostępne na stronach o tematyce hackerskiej. Ostatecznie włamał się do systemu za pomocą bardzo prostej metody.

W katalogu /tmp utworzył skrypt shell'owy o nazwie cool, którego zadaniem było tworzenie shell'a suid'owego wykonującego się na uprawnieniach administratora. Jednak aby skrypt zadziałał poprawnie hacker musiał wykonać na uprawnieniach administratora. Posłużył się w tym celu programem dump - narzędziem występującym w systemie RedHat Linux i służącym do tworzenia kopii systemu plików na inny nośnik, lub poprzez sieć. Program ten został zainstalowany w trakcie automatycznej instalacji wielu pakietów jaka ma miejsce podczas instalacji systemu Red Hat Linux i przez niedopatrzenie administratora nie został ani zablokowany ani odinstalowany. Program ten był tzw. suid'em i dodatkowo napisany był wyjątkowo nierozważnie. Miał on bowiem możliwość zdalnej komunikacji z innym komputerem poprzez protokół RSH, przy czym do uruchamiania komendy rsh wykorzystywał on zmienną środowiskową RSH_PATH. Hacker zmodyfikował więc zmienną RSH_PATH tak, aby wskazywała na skrypt /tmp/cool i uruchomił z program dump z odpowiednim parametrem, który z kolei wywołał na uprawnieniach administratora skrypt hackera, a ten utworzył w katalogu /tmp kopię interpretera poleceń bash z ustawionym bitem suid. Dzięki temu prostemu zabiegowi włamywacz uzyskał uprawnienia administratora.

Po tym włamaniu hacker uruchomił inny skrypt, który miał za zadanie wymazać z plików log informacji o jego działaniach, uniemożliwiając tym samym jego wyśledzenie. Na szczęście dzięki przezorności administratora sieci osiedlowej wszystkie połączenia przychodzące z zewnątrz były monitorowane na głównym serwerze sieci, a ten jako już znacznie lepiej zabezpieczony nie stał się ofiarą ataku. Administrator miał więc do dyspozycji pełny log z komunikacji pomiędzy komputerem hacker'a a komputerem gruchot, który został przesłany do administratora sieci, z której pochodził włamywacz i wobec hackera zostały wyciągnięte konsekwencje. Tymczasem dla komputera gruchot został zablokowany dostęp z zewnątrz i obecnie komputer ten udostępnia jedynie usługi lokalne.

4.Potencjalne "dziury" w zabezpieczeniach systemu - przykładowa lista niebezpiecznych usług.

4.1.R-commands

Do klasycznych unix'owych r-commands zaliczamy rsh, rlogin, rcp, rexec. Komendy te zostały stworzone, aby pozwolić użytkownikowi logować się na zdalnych maszynach bez transmisji hasła przez sieć w celu jego autentykacji. Zaprojektowano je w ten sposób, aby unikać przechwytywania haseł, tymczasem są one bardzo niebezpieczne właśnie ze względu na to, że autentykacja przy pomocy hasła nie dokonuje się wcale.

Komputery, z których można zalogować się bez podawania hasła nazywane są hostami zaufanymi. Aby móc zalogować się na zdalnym komputerze z zaufanego hosta należy spełnić 3 warunki autentykacji :

· klient musi korzystać z uprzywilejowanych portów TCP (poniżej 1024) - tylko root może korzystać z uprzywilejowanych portów (jednak aktualnie każdy może być root-em np. na swoim komputerze),

· host i komputer klienta muszą być wymienione w pliku /etc/host.equiv albo w katalogu domowym użytkownika w pliku /.rhosts (umieszczenie "+" w /etc/hosts.equiv powoduje otwarcie dostępu całemu światu),

· nazwa hosta musi odpowiadać jego adresowi IP (złamanie tej bariery jest proste, jeżeli weźmiemy pod uwagę stan dzisiejszej techniki).

W momencie, gdy komputer stanie się hostem zaufanym, pojawia się niebezpieczeństwo, że napastnik "podszyje się" za niego lub za jakiegoś zaufanego użytkownika.

Jeżeli atakujący poda się za zaufanego użytkownika ma on stosunkowo małe możliwości, wcielając się w rolę superusera, będzie w stanie podać się za każdego zwykłego użytkownika. Najlepszym zabezpieczeniem przed podszywaniem się za zaufanych użytkowników jest dobry administrator systemu hosta zaufanego.

Wcielenie się w zaufanego hosta może nastąpić w przypadku, gdy dwa komputery będą posiadały 2 takie same adresy IP swoje i swojej podsieci, co jest łatwe do wykrycia - sama sieć zaczyna się dziwnie zachowywać.

Używanie r-commands jest niebezpieczne kiedy zaufany klient ma włączoną opcję "source routing". Wtedy wszystkie routery, aplikacje serwerów na drodze klienta mają możliwość przechwycenia informacji o drodze klienta, można go zatem łatwo wyśledzić i podszyć się za niego. Dlatego należy wyłączać zaufanym hostom tę opcję.

Łatwo jest dokonać wcielenia w hosta, który w danym momencie jest wyłączony (dotyczy to zwłaszcza komputerów osobistych, często wyłączanych na noc). Przejęcie przez napastnika adresu IP hosta wyłączonego jest trudne do wykrycia. Serwer r-commands powinien monitorować stan sieci i hostów zaufanych (w sposób bardziej skomplikowany niż zwykły ping) i w razie braku odpowiedzi od któregoś z nich, zablokować możliwość zdalnego logowania. Po powrocie zaufanego hosta do sieci, powinien on sam "zgłosić się" do serwera, zidentyfikować się i poddać autentykacji. Dopiero wtedy odblokowana zostałaby możliwość wykonywania r-commands.

R- commands nie powinny być wypuszczane na zewnątrz przez firewall, w sieciach lokalnych ich niedoskonałości nie stwarzają takiego zagrożenia i są możliwe do zaakceptowania.

Poniżej widnieją dwa błędy w r-commands, które stwarzają krytyczne zagrożenie dla bezpieczeństwa systemu:

· w AIX v.3 po komendzie: rlogin AIX.cel_ataku.com -l -froot otrzymywało się prawa root-a

· niektóre platformy są wrażliwe na następujący atak:

· $export RESOLV_HOST_CONF=/etc/shadow

· $rlogin /etc/shadow

R-commands to usługi niebezpieczne ponieważ mają słabą autentykację, komunikacja odbywa się w sposób jawny, założenia dotyczące klienta nie są weryfikowane.

4.2.Sendmail

Program Sendmail służy do rozsyłania automatycznie wiadomości do grupy użytkowników systemu. Za jego pomocą naruszono bezpieczeństwo wielu serwerów i sieci komputerowych. Program ten jest dosyć skomplikowany, działa z uprawnieniami roota, odpowiada na połączenia z dowolnego komputera z Internetu i ma rozbudowany język poleceń. Podczas instalacji sendmaila jesteśmy zmuszeni na ustawienie SUID'a na jego demonie, dlatego właśnie jest on chyba najczęstszym celem ataków i w sumie najbardziej podatną częścią systemu na wykorzystanie dziur i niedociągnięć. Jego rozbudowana forma i mnogość różnych konfiguracji sprawia, że oko czujnego administratora powinno nieustannie śledzić doniesienia o nowo wykrytych błędach.

Bardzo ciekawą alternatywą dla sendmaila jest qmail. Jest to system pocztowy, który zamiast jednego demona obsługującego wszystkie zadania mamy kilka niewielkich, wyspecjalizowanych, współpracujących ze sobą programów. Tylko jeden z nich - dostarczający przesyłki lokalne - wymaga uruchomienia z prawami roota. Pozostałe pracują z innych kont przewidzianych specjalnie dla nich. To znacznie podnosi bezpieczeństwo systemu ze strony systemu pocztowego. Autor programu zrezygnował ze standardowych funkcji bibliotecznych jezyka C, które niekiedy zbyt liberalnie traktują takie operacje jak alokacja buforów, co jest wykorzystywane w exploitach typu "overflow". Dodatkową zaletą Qmaila jest dowolność w miejscu gromadzenia poczty. Skrzynka pocztowa może być umieszczona w dowolnie wskazanym miejscu przez użytkownika. To powoduje decentralizację składowanej poczty, a co za tym idzie podnosi bezpieczeństwo przechowywanych w niej danych. Zalety Qmaila czyniące go bezpieczniejszym systemem pocztowym niż powszechnie używany Sendmail:

· możliwość ograniczenia funkcji przekaźnika poczty elektronicznej,

· możliwość ograniczenia dostępu (tcpd, tcpcontrol),

· niezawodny system kolejkowania,

· automatyczne zapobieganie powstawaniu 'pętli' (przy aliasach),

· obsługa POP3,

· możliwość równoległej pracy z innymi systemami pocztowymi (również z sendmailem),

· automatyczna adaptacja do konkretnej wersji UNIX-a podc

komentarz[2] |

programy download hacking program tv bramka sms teledyski kody do gier
trailery filmiki gry online antywirusy artykuły tutoriale systemy
© 2006-2009 haksior.com. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Design by jPortal.info

0.011 |